κάτω από το Κάστρο

Στη Ζάκυνθο είναι μα ξεχνάω το όνομά τους. Πίσω αφημένα τα' χω σ' ένα περιβόλι με λεμονιές και πορτοκάλι, μ' ένα πηγάδι στην άκρη του διαδρόμου, με μια περγουλιά, σε καφετί άσκαφτο χώμα. Κείνη η μυρουδιά στα παιδικά μου μάτια με σεισμούς, με λιθάρια στοιβαγμένα ίσαμε τις λεμονιές, με νυχτιάτικα τραγούδια στα ζεστά από την μέρα πέτρινα σκαλιά, με ηχώ από το φαράγγι και φόβο τ' αγνώστου.
Είμασταν παιδιά, κι η αναπνοή μας θράφτηκε με μυρουδιές παράξενες σ' ένα τόπο που σήμερα φαντάζει με χάρτινες καλύβες, με παράξενα τραγούδια, με την αύρα του κάστρου ανάμεσα σε ριζολιές, σε λεμονιές, σε σκίνα και πορτοκαλιές. Είναι η ζωή του παρελθόντος μου τόσο ωραία, είναι η μυρουδιά του ξεχασμένου ανθού, κόκκινου στα πράσινα φύλλα, τόσο ζωντανή μεσ' το αίμα μου.
Μα αν είναι και παίρνω τέτοιες συγκινήσεις από μυρουδιές παλιές παιδιάστικων χρόνων, από το πάφλασμα των κυμάτων στις ερημικές πέτρες, από το πράσινο της γης και τ' ουρανού το γαλάζιο, των κορυφών τις ομίχλες, και το αίσθημα αυτοκαταστροφής παρουσιάζεται με πολλές μορφές όχι πάντα ομογενούς χαρακτήρα.
Όταν παραδείγματος χάριν δένεσαι με κάτι και το θεωρείς κομμάτι του εαυτού σου (ακόμη δε περισσότερο αν αυτό συμβαίνει μ' ένα κατασκεύασμα των χεριών σου) και επιθυμίσεις να το καταστρέψεις, είναι αυτό ακριβώς: η επιθυμία να καταστρέψεις τον εαυτό σου.

12-10-72

Αντώνης Βεζιρτζής

από το λεύκωμα "ΑΝΤΩΝΗΣ ΒΕΖΙΡΤΖΗΣ σχέδια γλυπτά κείμενα"

εκδόσεις "Πλατύφορος" 1998