Ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε.
Ήταν καλλιτέχνης γιατί αγαπούσε τα πράγματα.
Ήταν μαρξιστής επειδή αγαπούσε τους ανθρώπους.
Τον θυμάμαι σε μακρινούς περιπάτους, τι έκπληκτος δειχνόταν στη θέα μιας ασήμαντης πέτρας, τι ευτυχισμένος γινόταν όταν άγγιζε ένα οποιοδήποτε ζώο ή δένδρο.
Και να προσπαθεί να εξηγήσει σ’ εμένα που δεν καταλάβαινα, γιατί τα στοιχεία που συνθέτουν μια απλή πέτρα, έχουν την ηλικία του σύμπαντος. Και πως ένα ποντίκι, με τους περίπλοκους και ασύλληπτα τέλειους μηχανισμούς ανάπτυξης και φθοράς κάθε κυττάρου του, αναπαριστά με λεπτομέρεια ολόκληρο το ιερό δράμα της ύπαρξης.
Ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε.
Συνειδητά και ενσυνείδητα αναζητούσε παντού τις αιτίες και το νόημα αυτής της αγάπης του. Με κάθε τρόπο:
«Δεν ξέρω τι παθαίνω κι όλο για αγάπη γράφω
Σα νάναι το μόνο μου μέλημα
Σα νάναι η μόνη μου έλλειψη
Σα νάναι τ’ αποθημένο μου
Σα νάναι τ’ αλάτι της ζωής μου.
Αν μ’ αγαπάς για τα χωράφια π’ έχω
και τους τίτλους ευγενείας,
η αγάπη μας καταδικάστηκε
σαν ξεραθούνε απ’ αρμύρα τα χωράφια
και σκουριάσουνε οι τίτλοι από καιρό.
Αν την ψυχή και τη ματιά μου
αγάπησες, αιώνια θα σ’ αγαπώ
γιατί και συ αιώνια
πράγματι έπιασες κι αγάπησες».
Με το ποδήλατό του σε αγώνες, με τον έρωτα, με τη μηχανή του στους δρόμους της Αθήνας, στο Πολυτεχνείο, μήνες ολόκληρους σε μια σκήτη στο Άγιο Όρος. Κυρίως με τη τέχνη του.
Ίσως πάνω απ’ όλα, με την αυτοαναίρεσή του στις 12 του Σεπτέμβρη του 1981.
Χρόνια πριν, ο ίδιος έγραφε:
Ελάτε μη φοβάστε, δεν βγάζει
καπνό η φωτιά που με ξύλα
ξερά είναι θρεμμένη.
Δέστε πως θέριεψε!
Θα πηδήξω πρώτος.
Ήταν καλλιτέχνης γιατί αγαπούσε τα πράγματα.
Ήταν μαρξιστής επειδή αγαπούσε τους ανθρώπους.
Τον θυμάμαι σε μακρινούς περιπάτους, τι έκπληκτος δειχνόταν στη θέα μιας ασήμαντης πέτρας, τι ευτυχισμένος γινόταν όταν άγγιζε ένα οποιοδήποτε ζώο ή δένδρο.
Και να προσπαθεί να εξηγήσει σ’ εμένα που δεν καταλάβαινα, γιατί τα στοιχεία που συνθέτουν μια απλή πέτρα, έχουν την ηλικία του σύμπαντος. Και πως ένα ποντίκι, με τους περίπλοκους και ασύλληπτα τέλειους μηχανισμούς ανάπτυξης και φθοράς κάθε κυττάρου του, αναπαριστά με λεπτομέρεια ολόκληρο το ιερό δράμα της ύπαρξης.
Ο Αντώνης ήταν ένας άνθρωπος που αγαπούσε.
Συνειδητά και ενσυνείδητα αναζητούσε παντού τις αιτίες και το νόημα αυτής της αγάπης του. Με κάθε τρόπο:
«Δεν ξέρω τι παθαίνω κι όλο για αγάπη γράφω
Σα νάναι το μόνο μου μέλημα
Σα νάναι η μόνη μου έλλειψη
Σα νάναι τ’ αποθημένο μου
Σα νάναι τ’ αλάτι της ζωής μου.
Αν μ’ αγαπάς για τα χωράφια π’ έχω
και τους τίτλους ευγενείας,
η αγάπη μας καταδικάστηκε
σαν ξεραθούνε απ’ αρμύρα τα χωράφια
και σκουριάσουνε οι τίτλοι από καιρό.
Αν την ψυχή και τη ματιά μου
αγάπησες, αιώνια θα σ’ αγαπώ
γιατί και συ αιώνια
πράγματι έπιασες κι αγάπησες».
Με το ποδήλατό του σε αγώνες, με τον έρωτα, με τη μηχανή του στους δρόμους της Αθήνας, στο Πολυτεχνείο, μήνες ολόκληρους σε μια σκήτη στο Άγιο Όρος. Κυρίως με τη τέχνη του.
Ίσως πάνω απ’ όλα, με την αυτοαναίρεσή του στις 12 του Σεπτέμβρη του 1981.
Χρόνια πριν, ο ίδιος έγραφε:
Ελάτε μη φοβάστε, δεν βγάζει
καπνό η φωτιά που με ξύλα
ξερά είναι θρεμμένη.
Δέστε πως θέριεψε!
Θα πηδήξω πρώτος.
Οι φλόγες φθάνουν ίσαμε τον ουρανό.
Σπύρος Καρυδάκης
Απόσπασμα άρθρου του για τον Αντώνη Βεζιρτζή
από το περιοδικό «Ζάκυνθος» 84
3 σχόλια:
Συγκίνηση και Πίκρα!
Σας βρήκα στο πιτσιρίκο.
Ένα ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να γνωρίσω τον Αντώνη.
Καλό σας βράδυ!
Σας βρήκα στον Πιτσιρίκο. Τραγική ειρωνεία, υπάρχει ο γλύπτης Μπάμπης Βούτος, επίσης από την Ζάκυνθο. Χάθηκε ξαφνικά σε ηλικία 31 ετών...
ΠΠ
Με συγκίνηση και έκπληξη είδα ( στην Dana ) πως υπάρχει ένα ιστολόγιο για τον Αντώνη. Τον είχα "γνωρίσει" εκ των υστέρων, μετά το θάνατό του και με αφορμή αυτόν. Με συγκινούσε πάντα η περίπτωσή του, εκτιμώ πολύ το έργο του και τη στάση του απέναντι στην τέχνη και στη ζωή.
Ειλικρινό και βαθύ το μπράβο.
( Στην έκθεση θα σπεύσω - ούτε κι αυτή την είχα πληροφορηθεί.)
Να είστε καλά.
Δημοσίευση σχολίου